KURESHTI NGA JETA E BUDËS

* Një herë, një nxënës erdhi tek Buda dhe i kërkoi ti shfaqte një mrekulli, duke i thënë se vetëm atëherë do ta besonte. Buda i buzëqeshi me keqardhje dhe i shfaqi një mrekulli të madhe. Nxënësi i habitur thërriti:
- Tani jam i gatshëm të kaloj të gjitha shkallët e Nxënësisë nën udhëzimet e tua.
Por Buda i tregoi derën dhe i tha:
- Tani nuk më nevojitesh.

* Një nga nxënësit e Budës e pyeti:
- Cfarë duhet të bëj, nëse dikush më godet?
Buda i tha:
- Nëse nga një pemë do të thyhej një degë që do të binte mbi ty, cfarë do të bëje?
Nxënësi tha:
- Kjo do të ishte një ndodhi e rastësishme, një koincidencë e thjeshtë që unë ndodhesha poshtë pemës kur dega binte. Do të vazhdoja rrugën time.
- Të njëjtën gjë duhet të bësh edhe kur dikush të godet. Ndoshta ka ndonjë problem, ishte i inatosur apo nuk mund të përmbante nervat e tij. Është e njëjta gjë sikur të binte mbi ty dega e pemës. Vazhdo rrugën, sikur të mos kishte ndodhur asgjë.


* Buda po vdiste. Dyzet vite me radhë ecte dhe mijra njerëz e ndiqnin. Duke ju drejtuar nxënësve të tij, ju tha:
- Kjo është dita ime e fundit. Nëse keni diçka për të më pyetur, kjo është mundësia juaj e fundit. Ka ardhur momenti që secili të marrë rrugën e tij.
Një errësirë e thellë mbuloi nxënësit e tij. Ananda, nxënësi i tij i preferuar qante si foshnjë e vogël, dhe ndërsa lotët e tij i rridhnin nga sytë , godiste me dëshpërim gjoksin e tij.
- Tëlutem Ananda pusho, i tha Buda.
- Çfarë do të bëjmë ne pa ty? Tha Ananda. Ishe këtu dhe të gjithë ne ecnim me dritën që ti lëshoje. Gjithçka ishte e sigurtë. Harruam krejtësisht se ekzistonte errësira. Duke të ndjekur ty, gjithçka për ne ishte dritë. Tani që po ikën, çfarë do të bëjmë?
Dhe vazhdonte të qante dhe të ulërinte.
- Dyzet vite ecje në dritën time dhe akoma nuk arrite të nxjerrësh dritën tënde? Sa më shumë të ecësh nën dritën e huazuar, aq më shumë imiton dhe humb dritën tënde. Jo, më mirë të iki!
Fjalët e fundit që Buda tha ishin:
- Të jeni dritë për vetet tuaja.


* Një i ri pyeti një plak me flokë të gjatë gri:
- Gjysh, sa vjeç je?
- Sapo mbusha katër vjeç, i tha ai.
Djaloshi u habit, dhe pastaj duke qeshur i tha:
- Po bëni shaka, keni flokë gri dhe një mjekërr kaq të gjatë, si mund të jeni katër vjeç?
- Po të të them të vërtetën, jam katër vjeç. Gjithë këto vite jetoja duke ndjekur fitimin, thoja gënjeshtra dhe nuk isha i sinçertë. Vetëm katër vite më parë njoha Mësimet e vërteta të Budës dhe njoha se çfarë do të thoshte Mirësi. Përzura pangopësinë, urrejtjen dhe budallallëkun, zvogëlova dëshirat e mia dhe me mendje të hapur po përpiqem të njoh veten time. Vetëm katër vitet e fundit jeta ime ka marrë kuptim dhe vetëm këto katër vite njoh se çfarë është paqja brendësore dhe gëzimi. Ti po më pyesje se sa vjeç jam. Meqënëse njoh jetën e vërtetë vetëm 4 vitet e fundit, të thashë me të vërtetë se jam katër vjeçar.

* Një herë dikush pyeti Budën:
- A ekziston Zoti?
- Po, ju përgjigj Buda.
Të njëjtën ditë një tjetër njeri e pyeti:
- A e ekziston Zoti?
Dhe Buda i tha:
- Jo.
Në fundin e ditës një njeri i tretë e pyeti Budën për ekzistimin e Zotit dhe Buda nuk ju përgjigj, vetëm ngriti gishtin e tij drejt qiellit. Të gjitha këto po i ndiqte nxënësi i tij, Ananda. Gjatë natës e pyeti Budën:
- Nuk mund të fle. Të lutem më thuaj, përse në të njëjtën pyetje dhe tre përgjigjje krejt të ndryshme?
Buda i tha:
- Pasi ishin tre njerëz krejt të ndryshëm. I Pari besonte se Zoti nuk ekziston dhe kishte nevojë shumë që të forconte besimin e tij. Unë i thashë se Zoti ekzistonte, pasi për të arritur tek e Vërteta njeriu duhet të çlirohet nga ato në të cilat beson. I dyti besonte se Zoti ekzistonte. Atij i thashë se Zoti nuk ekzistonte. Unë jam këtu për bërë që mendja të fluturojë mbi besimin dhe se vetëm atëherë njeriu do të njohë të Vërtetën. I treti nuk ishte, as besimtar, as ateist, dhe kështu nuk ishte e nevojshme ti them as’’Po’’ dhe as ‘’Jo’’, dhe për këtë dhe heshta, duke i thënë me këtë mënyrë ’’Bëj si unë, domethënë zhytu në heshtje dhe do ta kuptosh’’.


* Një Brahman (klerik) i famshëm pyeti Budën, se çfarë veçorish kishte sakrifica supreme. Dhe Buda i tregoi një histori me një mbret të fuqishëm që jetonte shumë shekuj më parë. Pas një lufte të madhe ku arriti të konkuistonte gjysmën e globit, dëshiroi të bënte në nder të perëndive një sakrificë të madhe.
Kështu thirri një shenjtor shumë të njohur dhe kërkoi këshillën e tij për të plotësuar dëshirën e tij. Duke ju përgjigjur, shenjtori i tha mbretit, se fillimisht duhet ti jepte shtetit qetësinë, prosperitetin dhe sigurinë dhe vetëm atëherë do të mund të bënte sakrificën. Nuk duhet të vritet asnjë qënie e gjallë. Duhet të hidhen në humnerën e Malit të Shenjtë njëqind kova qumësht, gjalpë dhe mjaltë. Dhe vetëm kështu sakrifica do të arrinte qëllimin e saj.
Në vazhdim, Buda vijoi:
- Por ekziston një tjetër sakrificë, që është shumë më e lehtë dhe më supreme, të ndërtosh një Tempull për Zotin dhe për nxënësit e tij.
Por ekziston edhe një sakrificë më supreme nga e kaluara, të ndërtosh brënda teje Tempullin e të vërtetës dhe kurrë të mos vrasësh qënie të gjallë dhe të shmangësh gënjeshtrat.
Por ekziston dhe sakrificë më supreme, kur dikush bëhet murg dhe refuzon të gjitha gëzimet dhe hidhërimet e kësaj bote.
Por për njeriun e thjeshtë sakrifica supreme është , të arrijë me fuqinë e shpirtit të tij sigurinë se nuk e prekin të mirat e materialeve të kësaj bote.

* Një njeri erdhi tek Buda dhe e pështyu në fytyrë. Buda fshiu fytyrën e tij dhe e pyeti:
- Vetëm kaq? Mos do ndonjë gjë tjetër?
Ananda kur e pa u vërsul i zemëruar, duke thirrur me keqadashje:
- Mësues! Më lejo ta ndëshkoj këtë njeri mediokër!
- Ananda, u bëre Sanias( njeri që braktisi gjërat botërore dhe dedikoi jetën e tij Zotit), por disa herë e harron këtë gjë, tha me qetësi Buda, nuk e kuptove se si ky fukarai ka vuajtur shumë, shikoji sytë e tij që u skuqën nga zemërimi. Me sa duket nuk ka fjetur gjithë natën përpara se të bënte këtë veprim. Pështyma ishte rezultati i kësaj çmendurie dhe tani ndoshta u çlirua nga dashakeqja e tij. Duhet të tregosh dhembshuri, ndërsa ti do ta vrasësh dhe të bëhesh i çmendur si ai!


* Buda ishte i ulur në hijen e pemës Vajan kur ju afrua një princ i fuqishëm mbi kalin e tij madhështor, i cili ishte i mbuluar me një mbulesë të shkëlqyer. Pas tij ekzistonte një grup i madh njerëzish oborrtarësh dhe roje personale. Pasi e përshëndeti , i kërkoi të bëhej nxënësi i pranuar i tij. Buda ju përgjigj se ai nuk ishte gati akoma.
Princi, i turpëruar u kthye në pallatin e tij dhe filloi të meditojë mbi arsyen se përse e kishte refuzuar i Ndriçuari. Arriti në konkluzionin se gabimi i tij ishte mënyra e shfaqjes së tij përpara atij që dëshironte të bëhej mësuesi i tij. Ajo mënyrë aq luksoze nuk ishte e drejtë.
Kaloi një vit dhe princi u riparaqit përpara Budës. Këtë herë ishte i vetëm dhe në këmbë, i veshur shumë thjeshtë. I bëri të njëjtën kërkesë, por mori të njëjtën përgjigjje negative. Princi, që interesohej me të vërtetë për të mësuar nga i Ndriçuari, u dëshpërua kur pas shumë meditimesh nuk kishte arritur të kuptonte se cila ishte mënyra e duhur për tu paraqitur pëprara Mësuesit.
Kështu pas një viti ju afrua Budës shumë heshturazi, i veshur me thjeshtësinë më të madhe dhe kur Buda hapi sytë e tij dhe i nguli mbi të, princi u ul në gjunjë dhe i lutej ta testonte , ti jepte një mundësi sado të vogël, pasi ankthi dhe stresi që ndjente, që nuk kishte as mundësinë për tu testuar, i shterronte besimin dhe i shkatërronte jetën.
Sindartës i erdhi keq për të dhe i tha se gjatë vitit që do të fillonte do të shkonte ai vetë ta takonte. Princi kërcente nga gëzimi i tij dhe i premtoi se nëse ai e bënte një gjë të tillë, do ti përgadiste një pritje madhështore dhe se do ta mbushte me pasuri dhe me lavdi. Buda mbylli përsëri sytë dhe vazhdoi meditimin e tij.
Pasi kaloi viti, princi ju afrua përsëri Budës, shumë i dëshpëruar. Ra në këmbët e tij dhe me lotë në sy i tha se ai nuk kishte vajtur në takimin që i kishte premtuar, pasi ai e priste një vit të tërë dhe nuk e kishte parë.
Sigurisht që më pe, i tha Buda. Dhe më largove nga afër teje me shqelma.
Princi , i tmerruar u betua 100 herë se nuk kishte bërë dicka të tillë.
Buda i tha:
- E mban mend atë plakun që tu afrua gjatë paradës kur ti po kalëroje, dhe që ti e përzure me shqelma? Ai isha unë.